هرکاری میکنم ولی باز حواسم پرت تو میشه مهربون،

بدون تو موندن ،جنگیدن رو به من یاد داد،جنگیدن واسه ادامه ی زندگی،

بودن بین کسایی که دوسشون داشتی

اما

از نظر من تو دوست داشتنی بودی ک اونا دوست داشتنی میشدن

از خودم و فکرای خودم می ترسم

آخه چطور گلی مثله تو باید زیر خروارها خاک پرپر شه و من با اینهمه بد بودن رو جای پاهات قدم بردارم و از زنده بودنم شاد باشم

نه،نمیتونم درک کنم چرا خاک آرامش گر جسم تو شد، و من اینجا روی بهترین تخت هم که باشم دریغ از اندکی آرامش

هیچکی  نمیدونه اما من عاشقت بودم مامان

واسه تمام لحظه های خوشی ک واسم ساختی

اشک میریزم اما این اشکها تسکین داغ فراقت نیست

مادر خوب و مهربون، چقدر پشت درد دوری باید منتظر درمان وصل شد

چقد تنها موند

چقدر باید تو اوج غربت سوخت ....

تا کمی آشنا شد............................................